Osoba, która cierpi na dysgrafię ma trudności z pisaniem bądź – w ciężkich przypadkach – nie jest w stanie pisać. Jakie są objawy tego zaburzenia? Przede wszystkim wykryć je można w szkole podczas nauki pisania.
Nauczyciela powinno zaalarmować to, że uczeń nieprecyzyjnie odtwarza litery – niewłaściwie oddaje ich wielkość, proporcje, odstępy pomiędzy nimi. Na dysgrafię może wskazywać też fakt, że zapisane litery nie mieszczą się w linijkach. Specjalne ćwiczenia pozwalają niwelować owe objawy.
Pamiętajmy, że tego rodzaju zaburzenie nie stanowi żadnego deficytu intelektualnego. Spowodowane jest zwykle pewnymi mikrouszkodzeniami tej części mózgu, która odpowiada za umiejętność pisania. Zaburzenie owo może mieć także inne przyczyny, jak np. niewłaściwe nawyki pisania. Wywołuje je niekiedy tonus mięśniowy (czyli nadmierne napięcie mięśni nadgarstka bądź dłoni). Dysgrafia bywa też spowodowana przez nerwicę ruchową.
Spotykamy się z kilkoma rodzajami owego zaburzenia. Dysgrafia dyslektyczna objawia się tym, że cierpiąca na nią osoba błędnie zapisuje wyrazy tak, jak się je słyszy (czyli np. „robie” zamiast „robię”), ale nie sprawia jej trudności przepisywanie tekstu i rysowanie. W przypadku dysgrafii przestrzennej oraz motorycznej uczeń ma problem właśnie z przepisywaniem wyrazów oraz z rysowaniem. Przy czym jeśli chodzi o ten drugi rodzaj zaburzenia (tj. dysgrafię motoryczną), to dysgrafik popełnia ponadto liczne błędy ortograficzne.